Na exact 63 dagen in mijn kot, mocht ik nog eens buiten om een klant te bezoeken. En niet zomaar voor een meeting (want dat gebeurt deze dagen via Teams, Skype of Zoom), maar om een cameraploeg van de nieuwsdienst te begeleiden.
Ik was opgewonden en blij als een kind dat nog eens naar de speeltuin mocht. ’s Ochtends nadenken over de outfit (niet te chique, gemakkelijke schoenen) en zelfs een vleugje lipstick (wat totaal geen nut heeft als je de rest van de ochtend met een mondkapje rondloopt). Maar toch, met een grote smile op mijn gezicht reed ik die dag naar de klant. Op weg naar bijleren, verhalen optekenen en verhalen vertellen.
Ik had zo hard de “verhalen” gemist
Eenmaal daar besefte ik meteen wat ik al zo lang gemist had: die lichte spanning dat er misschien toch nog een last-minute afzegging zou volgen en de opluchting toen het busje van de nieuwsdienst eindelijk de parking opreed. En dan meteen de adrenalinestoot van improviseren, bijsturen, en alles in goede banen leiden. Het samen met de klant de schouders zetten onder een project dat we beiden tot een goed einde willen brengen. Er samen voor gaan, en ondertussen die anderhalve meter afstand bewaken (niet eenvoudig).
Maar bovenal had ik de “verhalen” gemist. Het verhaal van hoe de medewerkers van een bedrijf zich inzetten om iets groots te realiseren. De trots en passie waarmee ze over hun job vertellen en hem ook doen. De blijdschap in hun ogen als journalisten oprecht geïnteresseerd zijn in hun verhaal. Dat maakt ook mij gelukkig.
Ik vind zelf ook niets leuker dan de onderzoeks- of productieafdeling van een klant te bezoeken. Ik ben elke keer weer verwonderd te zien hoe een nieuw product of nieuwe technologie wordt ontwikkeld of hoe een product wordt gemaakt. Bij sommige klanten heb ik de productieafdeling al meerder keren bezocht en toch ontdek ik steeds iets nieuws. Elke keer leer ik iets bij.
Je kan geen journalist overtuigen als je zelf niet in het verhaal gelooft
Dat is waarom ik mijn job zo graag doe. Ik wil elke dag bijleren, ik wil begrijpen wat mijn klant doet, of het nu om moleculen, IoT, sensoren, Artificial Intelligence of wat dan ook gaat. Ik kan hun verhaal pas echt goed vertellen, als ik hun biotoop echt begrijp. Je kan geen journalist, influencer of stakeholder overtuigen het verhaal van je klant te brengen, als je er zelf niet ten volle in gelooft. Als je niet zelf vol enthousiasme en overtuiging aan ‘story telling’ doet.
Dat vergt een inspanning. Het is voortdurend bijlezen, zelf research doen en veel vragen stellen. Want wie niets vraagt, krijgt geen antwoord. Maar die blijk van waardering als duidelijk is dat je helemaal mee bent met het verhaal van de researcher, engineer of software developer, is goud waard. Daar kan ik echt van genieten.
Daarnaast wordt van ons ook verwacht dat we onze klanten helpen hun verhaal aan de juiste doelgroep via de juiste kanalen te brengen. Je vertelt het verhaal anders aan een vakblad, een algemene krant of het TV-journaal. Als je aan die laatste niet meteen laat zien dat je ook aan goede beelden hebt gedacht, vergeet het dan. En een TV-journaal schiet nog steeds liever zelf de beelden, dan een kant-en-klare video of ‘bruikbare’ beelden aangeleverd te krijgen.
Maar die blijk van waardering als duidelijk is dat je helemaal mee bent met het verhaal van de researcher, engineer of software developer, is goud waard. Daar kan ik echt van genieten.
En het eindigt niet met het persbezoek of pitchen van het verhaal. Het is ook vol spanning afwachten hoe het nieuwsitem of artikel er uiteindelijk uit ziet. Blij zijn als het aan de verwachtingen beantwoordt of teleurgesteld als het toch wat kort of niet zo positief was. En dat gevoel delen met de klant, een verklaring zoeken en er een volgende keer opnieuw vol voor gaan.
Voor vele communicatieconsultants klinkt bovenstaande wellicht niet nieuw. Het is nu eenmaal onze job. Maar na zo lang in mijn kot te hebben gezeten, besefte ik ineens weer waarom ik echt geen andere job wil. Het is een passie, een lichte verslaving. Maar het geeft zo ontzettend veel voldoening.
Ik geloof niet dat we in de toekomst minder persbezoeken gaan organiseren
Op naar het volgende ‘live’verhaal… Want ik geloof niet dat we in de toekomst minder persbezoeken gaan organiseren. Wellicht wordt het aantal deelnemers beperkt om die anderhalve afstand te garanderen en dragen we ook in de toekomst nog een mondkapje (hoef ik de komende jaren alvast geen lipstick meer te kopen). Maar net als ik zijn heel wat journalisten - of het van TV, radio, krant of magazine is – nieuwsgierig en genieten ze ervan het verhaal van een bedrijf live te ervaren. Dat geeft hen ook de vrijheid hun eigen verhaal te schrijven en werkt nog steeds beter dan een bedrijfsvideo of een uitstekend persbericht.